Pierwszy kebab w Polsce powstał na początku lat 70. XX wieku w Sopocie, a jego twórcą był iracki imigrant Muhi Al-Nakshabandi. Lokal ten, otwarty przy ulicy Królowej Jadwigi, zapoczątkował historię jednego z najpopularniejszych dań typu fast food w kraju i stał się kamieniem węgielnym dla rozwoju polskiej sceny street foodowej.
| Kategoria | Szczegóły |
|---|---|
| Data powstania | Początek lat 70. XX wieku |
| Lokalizacja | Sopot, ul. Królowej Jadwigi |
| Założyciel | Muhi Al-Nakshabandi (imigrant z Iraku) |
| Historyczne znaczenie | Początek mody na jedzenie uliczne w Polsce |
Pierwszy lokal z kebabem w Polsce otwarto na początku lat 70. XX wieku w Sopocie, przy ulicy Królowej Jadwigi. To właśnie w tym nadmorskim kurorcie iracki imigrant Muhi Al-Nakshabandi założył niewielki bar, który jako pierwszy w kraju serwował tradycyjne smaki Bliskiego Wschodu w formie kebaba.
Sopot jest uznawany za kolebkę polskiego kebaba, ponieważ to właśnie tam, w lokalu otwartym w latach 70., Polacy po raz pierwszy mogli spróbować tego orientalnego dania. Miejsce to szybko zyskało popularność, stając się symbolicznym początkiem dla całego segmentu kuchni ulicznej w Polsce.
Twórcą pierwszego kebaba w Polsce był Muhi Al-Nakshabandi, imigrant z Iraku, który przybył do Polski i postanowił podzielić się smakami swojej ojczyzny. Jego inicjatywa otworzenia małego lokalu w Sopocie okazała się przełomowa, wprowadzając na polski rynek gastronomiczny danie, które dekady później stało się wszechobecne.
Czy wiesz, że… forma kebaba znana dziś w Polsce, czyli mięso skrawane z pionowego rożna (döner kebab), została spopularyzowana w Niemczech przez tureckich imigrantów. Pierwszy polski kebab w Sopocie był bliższy tradycyjnym bliskowschodnim szaszłykom podawanym w bułce.
Pierwszy kebab w znaczący sposób wpłynął na polską gastronomię, inicjując modę na jedzenie uliczne (street food) i wprowadzając zupełnie nowe, orientalne smaki do codziennej diety Polaków. Jego sukces otworzył drogę dla innych dań serwowanych na szybko, zmieniając krajobraz kulinarny polskich miast.
Wprowadzenie kebaba zapoczątkowało w Polsce modę na jedzenie uliczne, oferując szybką, sycącą i przystępną cenowo alternatywę dla tradycyjnych barów. Kebab idealnie wpisał się w potrzeby dynamicznie zmieniającego się społeczeństwa, poszukującego nowych i wygodnych rozwiązań gastronomicznych.
Kebab stał się jednym z najpopularniejszych dań typu fast food w Polsce w latach 90. XX wieku, co było bezpośrednio związane z transformacją ustrojową. Otwarcie na wpływy zachodnie i bliskowschodnie sprawiło, że bary z kebabem zaczęły masowo pojawiać się w miastach, stając się nieodłącznym elementem miejskiego krajobrazu.
Czy wiesz, że… unikalna receptura pierwszego kebaba z Sopotu, kontynuowana przez lata, obejmowała nie tylko mięso, ale także charakterystyczny dodatek w postaci pikli. To odróżniało go od wielu późniejszych wersji, które bazowały głównie na świeżych warzywach i sosach.
Pierwszy polski kebab charakteryzował się przede wszystkim użyciem tradycyjnej baraniny pieczonej na rożnie oraz prostym sposobem podania. Mięso serwowano w bułce lub placku z dodatkiem świeżych warzyw i sosów, co stanowiło nowość na tle ówczesnej polskiej oferty gastronomicznej.
Podstawą pierwszego kebaba było wysokiej jakości mięso, najczęściej baranina, co odzwierciedlało bliskowschodnie korzenie potrawy. Sposób podania – w bułce, z surówkami – był pomyślany jako wygodne i szybkie danie na wynos, idealne do zjedzenia „na ulicy”.
Unikalna receptura kebaba z Sopotu wyróżniała się serwowaniem tradycyjnych szaszłyków z baraniny w bułce z dodatkiem pikli. Ten specyficzny składnik nadawał daniu wyjątkowego smaku i stanowił lokalną interpretację bliskowschodniego klasyka, która do dziś jest kultywowana w najstarszym lokalu w kraju.
Tradycyjny kebab, nawiązujący do pierwszych receptur, można zjeść dziś przede wszystkim w najstarszym lokalu w kraju – Kebab Sopocki – oraz w renomowanych miejscach z wieloletnią historią, takich jak warszawski Efes. Lokale te kultywują tradycyjne metody przygotowania i oryginalne smaki.
Kebab Sopocki to najstarszy, nieprzerwanie działający lokal z kebabem w Polsce, który od 1970 roku funkcjonuje w miejscu narodzin tego dania. Jest to miejsce o statusie kultowym, gdzie można spróbować kebaba przygotowanego według receptury zbliżonej do tej, którą wprowadził Muhi Al-Nakshabandi.
Warszawski lokal Efes, działający na Saskiej Kępie od 1994 roku, jest jednym z najbardziej znanych miejsc serwujących tradycyjny kebab w stolicy. Słynie z wysokiej jakości mięsa i wierności oryginalnym, bliskowschodnim recepturom, co czyni go punktem odniesienia dla miłośników autentycznych smaków.
W pierwszym polskim kebabie, serwowanym w Sopocie, dominowała tradycyjna baranina. Było to zgodne z bliskowschodnimi korzeniami potrawy, w odróżnieniu od popularnych dziś wariantów z kurczakiem czy wołowiną.
Gwałtowny wzrost popularności kebaba w latach 90. był efektem transformacji ustrojowej w Polsce. Otwarcie granic i gospodarki sprzyjało napływowi nowych trendów kulinarnych, a kebab idealnie trafił w zapotrzebowanie na tanie, smaczne i egzotyczne jedzenie typu fast food.
Nie, pierwszy polski kebab różnił się od niemieckiego döner kebaba. Wersja z Sopotu była bliższa tradycyjnym szaszłykom w bułce, podczas gdy döner, spopularyzowany w Berlinie, charakteryzuje się cienko skrawanym mięsem z pionowego rożna i bogatszym zestawem surówek.
Lokal „Kebab Sopocki” nie jest już prowadzony przez pierwotnego założyciela, Muhiego Al-Nakshabandi. Przez lata przechodził w ręce kolejnych właścicieli, którzy jednak starają się kultywować tradycję i oryginalną recepturę tego historycznego miejsca.
Dokładne informacje na temat pierwszych sosów są ograniczone, jednak prawdopodobnie były one proste i oparte na tradycyjnych recepturach, np. na bazie jogurtu (sos czosnkowy) lub pasty pomidorowej (sos ostry). Były one znacznie mniej zróżnicowane niż oferta dostępna obecnie.
Tak, od samego początku kebab był pozycjonowany jako danie sycące, smaczne i przystępne cenowo. Jego niska cena była jednym z kluczowych czynników, które przyczyniły się do jego ogromnej popularności, zwłaszcza wśród młodzieży i studentów.
